باد

به نام خدا سلام؛ یه مطلبی با موضوع "خِیر" نوشتم، همچین به دلم ننشست، حق مطلب ادا نشد! اینجوری بگم بهتره: بیایین برای هر خِیری که سر راهمون قرار می‌گیره، دست و پا بزنیم! عین آدمی که داره غرق می‌شه و به هر دست‌آویزی که گیرش میاد، چنگ می‌زنه، اونجوری واسه خِیر دست و پا بزنیم. نمی‌خواد هم کارهای حاد و بزرگ و ناممکن رو فقط خیر بدونیم. همین که موردی سر راهمون قرار می‌گیره و به قدر سر سوزنی، به اندازه یه حداقل ممکن، خودمونو بهش وصل کنیم، این مشارکت تو خِیره و یه جایی به دادمون می‌رسه. ما خییییلی به این خیرات محتاجیم، بی‌تعارف. دو تا نکته مهم رو هم یادآوری کنم خیالم راحت شه :) 1. وقتی یه کاری ازمون خواسته می‌شه یا نه، اصلا به‌طور اتفاقی و غیر مستقیم از فعالیت و حرکتی باخبر می‌شیم، این کاملا برنامه‌ریزی شده است و خواست اهالی بالادست این بوده که این موقعیت نصیبمون بشه. این موهبته و هیچ‌جوره نباید خودمونو ازش محروم کنیم. حتّی ذره‌ای :) 2.گاهی آدم ناامید می‌شه می‌بینه هرکاری می‌کنه یه روی و ریایی تهش هست و بعیده فردا دستشو بگیره و به کارش بیاد. بله خب، معلوم نیست کدوم کارمون اینقدر از کدورت‌های هوا و هوس پاک باشه و اینقدر سبک و نورانی باشه که بتونیم با خودمون ببریمش اونور مرز. ولی حتی اگر اونور هم نشه بُرد، کار خِیر اینقدر برکت داره که همینجا تو زندگی دنیایی‌مون دیر یا زود اثرشو می‌بینیم. بالاخره خدا به قدر سر سوزنی به کسی بدهکار نمی‌مونه و تو مرام کریم نیست که محبتی رو هرچند ناچیز و بی‌مقدار، چند برابر جبران نکنه. 3. گاهی آدم واقعا هیچ کاری ازش ساخته نیست و دستش کوتاهه. اینجور وقتا همین که دلِ آدم همراهی کنه و برای پیش‌رفت اون خیر دعا کنه، به اون خیر وصل می‌شه. اگر هم زمانش گذشته و مح باد...

به نام خدا سلام؛ هرچی در مورد "خِیر" گفته شه، باز کلی حرف باقی می‌مونه. اصن دامنه‌ی خیر، عجیب وسعت داره. آدم درموردش که فکر می‌کنه می‌بینه تمومی نداره. یه چیز خیییلی مهم درمورد خیر -که بیشتر وقتا فراموشمون می‌شه و خوبه مدام به خودمون یادآوریش کنیم- اینه: مَن جَاءَ بِالحَسَنَه ... یعنی کسی که بتونه خِیری رو همراه خودش به محضر پروردگارش بیاره. نه اینجوری نخونین دیگه! عه! دوباره از اول: کسی که بتونه خِیری رو همراه خودش بیاره. یعنی چی؟ یه وقت هست ما خیلی کار خیر انجام می‌دیم، خیلی اهل محبت و دلسوزی و کار راه انداختنیم، خیلی بچه خوبی هستیم، ولی درنهایت، همه این خیرات رو همینجا می‌ذاریم و می‌ریم. عین کسی که یه عالمه سنگ قیمتی جمع کرده تو بغلش و با خودش حمل می‌کنه، یهو یه تنه می‌خوره یا پاش می‌لغزه، همش می‌ریزه زمین و پراکنده می‌شه و زحمتاش هدر می‌ره. آدم باید بتونه خیراتشو حفظ کنه و با خودش از مرز رد کنه. اون نخ تسبیحی که مهره‌های خیرات رو حفظ می‌کنه و نمی‌ذاره گم شن، نمازه. "نماز"، خیییلی مهمه. بی‌خود نیست می‌گن نماز "ستون" دینه. و می‌گن "اولین عمل"ی که ازش سوال می‌شه نمازه. و می‌گن اگه نماز فرد قبول نشه، "هیچ کار خیر دیگه‌"ای ازش پذیرفته نمی‌شه. اول، نمازمونو باید درست کنیم. حیفه زحمت بکشیم، کار کنیم، سرمایه جمع کنیم، و بعد همه‌شو به باد بدیم. حیفه. ..................... پ.ن. نماز اول وقت، شاه‌کلیده. هرکس تو زندگیش گرفتار شد (از هر نوعی)، نیت کنه نمازاشو اول وقت بخونه (نماز صبح هم جزو نمازهاست!). نماز اول وقت، همه‌جور قفلی رو باز می‌کنه... همه‌جور... حرف من نیستا... بپرسین. باد...

به نام خدا سلام؛ اولا که وَلِنتاین نه و VALENTINO. دیگه حالا که قرار به خارجی‌بازیه، بیا مفاهیمو از منبع اصلیش بگیریم. یکی برداشته یه جشن ایتالیایی رو بومی‌سازی کرده به زبون خودش، اونوقت ما هم ادای اون دومیه رو درمیاریم، ضایع نیست؟ قشنگ شیک بگین VALENTINO (مکالمه رایگان ایتالیایی هم داریم!  :) ). قصه‌اشم هممون بلدیم دیگه؟ (بابا بچه‌دبستانیا این روزو به هم تبریک می‌گن. کیه که ندونه؟) الان ازمون بپرسن کریم‌خان زند که بود و چه کرد (2 نمره) اطلاع نداریم و مهم هم نیست. به ما چه؟ ولی بپرسن SAN VALENTINO که بود و چه کرد (سوال اختیاری) ششصد صفحه در مورد تمام نقل‌های مختلفی که در موردش وجود داره می‌نویسیم، با ذکر منبع! بگذریم. این ولنتاین ولنتاینی که رو زبون ماهاست و برای رسیدنش روزشماری می‌کنیم و دغدغه‌ی خرس و گل و شکلاتشو داریم، می‌گن روز عشقه. چرا؟ اطلاع ندارم. راست‌راستی نشد باهاش ارتباط بگیرم. آخه من جهان‌سومی‌ام! (نگفته بودم؟) ما جهان‌سومی‌های خاورنشین، خیال می‌کنیم روز عشق، روزیه که با هم ازدواج کردیم. واسه همینه که هر سال، به همونی کادو میدیم که پارسال باهاش بودیم. ما آدم‌های قوی و مستقلی نیستیم. بلد نیستیم و جرئتش هم نداریم همو بلاک کنیم یا با هم کات کنیم. فوق فوقش، یه خورده قیافه می‌گیریم. اونم باز دلمون طاقت نمیاره می‌ریم منت‌کشی. ما با هم بزرگ می‌شیم، تجربه می‌کنیم، یاد می‌گیریم، می‌سازیم و گسترش می‌دیم. اسمشم می‌ذاریم زندگی. و عاشق این زندگی هستیم. ما جهان‌سومی‌های خاورنشینِ عاشقِ ساده‌ای هستیم که نه خیانت می‌کنیم، نه نگران خیانتیم. هر روز همه آدما عاشقانه، و هر روز تک‌تکمون مبارک و پر خیر باد. پر از گل، پر از شیرینی، پر از شادی‌های راست‌راستکی. باد...